Yazıhanemden çıktım. Tüm keyfim kaçmıştı. Delicesine ağlama
isteği bulunuyordu içimde. Ama nerede, nasıl ve neden ağlayabilirdim. Tıpkı
aşık olmada da olduğu gibi ağlamanın da ayıplaştırıldığı dünyada ağlamak bir
hayli güç oluyordu.
Çocukluktan başlamak lazımdı. Büyükleri komple yok
etmeliydi. Önce benden başlamak suretiyle. Eve döndüm ve beklemeye koyuldum.
Aşık olduğum kadın demek, o da beni. ..
Başım ağrıyor, gözlerim kapanıyordu. Sanki saatlerce kitap
okumuşum da onun getirdiği bir yorgunluk vardı üzerimde. Hava kararmıştı; artık
gündüz koşmamı gerektiren bir durum yoktu ortada. Ben bir katil miydim,, yoksa
ruh hastası mı? Ruh hastası olduğumu sanmam, daha anlamını bile bilmiyorum. Hem
o dangozlar bile ruh hastası değilse ben hiç değilimdir. Ben hayatımda o adamın
hikayesi kadar saçma düşünceler işitmedim. (fakat yakın hissetmiştin kendine).
O, o anın getirdiği bir durumdu, belki de bir tercihti bu. Tercih etmek zamanla
değişime uğrayabilir. (İşine gelme durumu yani.)
Ama şimdi öyle düşüneceksen, şimdi sütü içmeyip sütlacı
yiyebilirsin….
Kendimi kandırıyorum. İşime gelen şeyleri bazen doğru bu . işime gelen şeyleri bazen
doğru buluyor, bana yaramıyorsa yanlış buluyorum. Her şeye lanet okuyorum, her
şeye. (Neredeyse) Evet, neredeyse. Acaba Nizamettin Bey mektubuma cevap verir
mi? Yaşlı ve bastonlu amcanın dediği gibi evlenmeli miyim? Fakat kiminle? Ah
sevgilim, neredesin? Uzun zamandır görüşmüyoruz. Ama sen de benimle
sevişmiyordun. Sadece sevişiyordun.
Sabah erken saatte uyandım. Hemen kalktım da üstelik. Bir
gecede yaşayan yalnız olarak bu gece yaşamamaya karar vermiştim. Hatta
Nizamettin Bey’in mektubuma cevap verip vermediğini; ruh hastası olup
olmadığımı öğrenmek için sabırsızlandığımdan dolayı gündüzün gelmesi için gece
koşmuştum.
Gün yavaşça ağarmaya başlıyorken yaşamaya başladım. Evimde
çalı süpürgesi olmadığı için, küçük yerleri temizlemek için kullandığım fırçaya
bir sopa uydurup kapımın önünü süpürmeye başladım. Acaba yaşlanmış mıydım?
Geçen gün söyleyen adam gibi erkenden mi yaşlanmıştım?
Dış kapımın önünde gazetem de yoktu. Sanırım mektubumun
saçmalığına katlanamayıp, aboneliğimi
iptal etmişlerdi. (Hayır, böyle bir yasal hakları yok). Nasıl yok? Sözleşmem
falan yok ki.
Yazı yazmak için kullandığım elim ağrıyordu. Güne tüm
yaşlılardan erken başlamıştım. Daha çok yaşamak için yazıhanemin yolunu tuttum.
Ağzımdan tek kelime çıkmadan yazıhaneme kadar ulaştım. Yazıhanemin kapısını
açarken, uzanan elimin orta parmağı dikkatimi çekti. Yara olmuştu resmen. Dün
gece bir şey de içmememe rağmen hiçbir şey hatırlamıyorum. Ne oluyordu bana son
zamanlarda? (Bilmiyorum). Ben de bilmiyorum.
Yazıhanemden içeri ilk adımımı atarken ardımdan gelen “Çay
getireyim mi beyim?” sözünü duydum. Çay mı? Sabahın köründe! Arkamı döndüm:
“Yahu sen hiç gitmiyor musun evine? Ne işin var sabahın
köründe burada?”
“Ben buranın gece bekçiliğini de yapıyorum beyim.”
“Ney? Gece bekçiliği mi? Arkadaş uyumuyor musun sen hiç?”
“Ben gecede yaşayanım beyim.”
“Gecede yaşayan! Vay canına!” Hıh! Gecede yaşayanmış.
(Duydum). Ben de.
“E, evine gitmiyor musun hiç?”
“Benim evim burasıdır beyim.”
“Hıı, gece bekçiliği ayağına uyuyorsun tabi.” Vay çakal!
(Son söylediğimi içimden söyledim).
“Yok valla beyim, iki gözüm önüme aksın ki…”
Midem bulandı. Bir an için söylediği şeyi canlandırdım
kafamda. Mide bulantıma baş dönmesi eklendi. Sendeledim, düşmek üzereydim ki kapıya
dayandım, yazıhanemin kapısına.
“İyi misin beyim?” diye atıldı çaycı ve koluma girdi.
“İyiyim, iyiyim.” Yazıhanemin içine geçtik. Sandalyelerden
birine oturttu beni.
Ahh! Kıçım ağrıdı, hiç rahat değilmiş hakikaten bu
sandalyeler de. Muhtemelen insanlar bu yüzden fazla kalmıyorlardı yanımda.
Hemen gidiyorlardı. En iyisi değiştireyim ben bunları. Hem artık param da var.
Kendime de şimdikinden daha rahatını alırım. O da eskidi neticede bazı yerleri
soyulmaya başladı.
“Tabi sen de gece gündüz gece gündüz hep burada
yoruluyorsun, zor oluyor tabi.” dedi çaycı.
“Son zamanlarda doğru düzgün yemek yiyemiyorum, ondandır.”
dedim.
“Kahvaltı hazırlayayım mı sana?”
“Yok yahu tostla doyurmayayım şimdi karnımı.”
“Ne tostu beyim. Günlük taze yumurtasından tut, bal kaymağa
kadar her şey var bende.” (Ney?)
“Nasıl? Arkadaş ne yapıyorsun sen burada.”
“Zengin kahvaltı mönüm de var benim. Hatta sana broşür
getirmiştim.”
“Ha doğru,” dedim. Aslında hiç hatırlamamıştım; ama, öyle
gücenmiş duruyordu ki, dayanamadım. “Dalgınlığıma ver lütfen.”
“Yok beyim ne demek. “ sonra ağzımdan umut ettiği cevabı
duymak için can alıcı soruyu yöneltti. “Getireyim mi bir zengin kahvaltı.”
“Zengin kalkışı yaptırmak için mi?” Gülüştük.
Ne kadar da saçma bir espriydi. Yine de katlanıyordu. (Katlansın canım, bunca
yıl sen kendine katlandın. Biraz da o katlansın.)
“İyi getir bakalım.” dedim.
“Hemen beyim.”
Kapıdan dışarı çıkmak üzereyken (Artık kapı meselesine
takmıyorum) aniden durdu: “Ha beyim” dedi. Elini arka cebine doğru götürdü. “Bana
bir şey gelirse al, sonra verirsin dediydin.” Cebinden paketi çıkarttı. “Adını
görünce aldım hemen (Adımı görünce?) çalınır neyin maazallah. Buyur.”
Paketi uzattı, hiii gazete. Çok heyecanlandım.
“Alsana beyim.”
“Bırak, bırak şöyle bırak.” Deli midir nedir bakışı attı.,
hiç önemsemedim. “Kapıyı, kapıyı kapatır mısın?” diye seslendim. Bir yazıhane
daha yolunu kat etmek zorunda kaldı. Sinirlendiği belliydi. Umurumda değil, hem
o bana kahvaltı getirecek, işini yapsın! Şu an tek ehemmiyetli şey benim ruh hastası
olup olmadığım.
Nizamettin Bey acaba beni ruh hastası mı addetmişti.
Heyecanlandım.(Sakin ol biraz.)
Paketi usulca açtım. Gazetenin ön kapağında “İŞTE
İLK RUH HASTASI” yazıyordu. Nasıl olur?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder