KİMİ ZAMAN BEN KİMİ ZAMAN SEN KİMİ ZAMAN DA ÖTEKİLEŞTİRDİKLERİMİZ

Lülülülü lülülülü lülülülülüüüüüüüüüüüü

Duyulmaz ve muhtemelen daha çok duyulmayacak biçimde tekrarlanır.

Tek ekrana dikilmiş gözler ve bir hoparlöre odaklanmış kulakların ilgi alanları odağa doğru yaklaşan,parkeden çıkan terlik seslerine yönelir.

“Oğlum telefonun çalıyor.”

“Hığııııııııııım! (Balgam çıkar) Sağol anne.”

“Alo!”

“Napıyorsun lan?”

“Hiç.”

“O ne lan arkadan gelen ses öyle. Porno mu izliyorsun yine. Ya, senden adam olmaz sapık herif.”

“Ya, tamam sus!”

“Size geliyorum, git abdestini al ben gelene kadar cenabet herif.”

“Lan tamam sus, duyacak sizinkiler ayıp olacak.”

“İyii, bir saate kadar geliyorum.”

“Tamam, hadi görüşürüz.”

“Bir şey lazım mı?”

“Yok eyvallah.”

“Lan cenabet ağzınla Allah’ın adını alma ağzına.”

“Tamam ulan!”

“İyi, geliyorum ben bir saate.”

“Tamam bekliyorum.”

“Lazım mı bir şey?”

“Yok yok”

“Dışarı çıkar mıyız?”

“Yok ya, evde oturalım, dışarısı serindir.”

“Yok, çıkacaksak ona göre giyineyim.

“Lan tamam kapat şu telefonu. Muhabbetinin içine edeyim bir susmadın.

“Tamam oğlum kızma! Hadi bay!”

(Ömer ve Canan’a ithafen.)

BİLİNİP DE BİLİNMEYENLER

Terlemişsin, baksana sırılsıklam olmuş gömleğin; çekinme, çıkar gömleğini. Aaa! Hala oturuyorsun, hadisene, neden çekiniyorsun?

Bilmem, rahatım aslında ya, önemli değil, iyiyim yani ben. Aslında çekiniyorum senden, gizliyorum bedenimi gözlerinden. Sakınıyorum mahremimi, ürkekliğimden.

Böyle bir diyalog geçmişti aramızda, çok evvelde. Durup durup hatırlatıyorum onu, kendime.

Vay bee! Unutamadığın hala belli, yani güzel günler geçirmişsin demek daha doğru olurdu. Neyse, seviyor musun hala onu?

Duraksadım, aslında bu soruyu bekliyordum; ama ne zaman geleceğini bilmiyordum. Bu bir alışkanlık gibiydi:

Bilmem, emin değilim aslında. Yani ne bileyim, güzel günlerdi. Geçen her kelimede  sesimin tonu biraz daha azalıyordu. Biliyordum aslında, onu unutmadığım gayet iyi biliyordum.

Günaydın! Elimi gezdirdim yüzünde, gözlerinde. Baş parmağımla gözündeki çapakları temizledim. Gülümsedi, o güne dair ağzından çıkan ilk ses belirtisi, esnemesiyle birlikte geldi. Gerildikçe, üzerine örtülü pikenin  aşağı çekilmesiyle, beyaz bluzu ortaya çıktı; doğum gününde verdiğim hediye olanı.

Birşey daha diyecektim, durdurdu beni.

"Beni ne kadar çok seviyorsun?"

Bilmem, dedim gururumdan, duymak istediğim için ondan. Halbuki o an olduğu gibi, bugün de aynıyım o gün gibi.

Ama bugün buradayım ve yalnızım, kendime yakınım. Yarın ise bugün kadar uzağım, o güne.

"Ben ölürsem, çok üzülür müsün?"

Bilmem, dedim alışkanlığımın verdiği itkiyle. Ciddiye almadım ağzından çıkanları. Kaçan kovalanıra baylayarak saklardım içimde kopan fırtınaları.

Halbuki ölürdüm o gün, ona birşey olsa. Seni kaybettikten sonra yaşamak boşuna. Söyledim bunca zaman sana. Duymak istediğin bir gerçekti oysa. Ve sonraki gün, komidinde bir mektupla veda etti kendine, bendeki kendisine. Göremeyecekti kendini artık gözlerimde. "Gizliyorsun duygularını...." diyerek son verdi, mektubundaki son cümlesine.

"Peki abi, pişman mısın?"

Bil....

BUGÜN GÜNLERDEN SENSİN.

Bugün, günlerden sensin.

Tuhaf sırıtmayla güne başlarken

Duvara dahi tebessümle bakarken

Yolda gördüğüm insanları sevinçle öperken

Kaçan otobüsün ardından gülerken

Heyecanla, bir beklemeye koyulurken

Normal konuşmamda dahi heyecanlanırken

Seni gördüğümde aniden ter atarken

Gün ağarmadan, gece kararmadan

Bugün günlerden sensin

Yeni heyecanla yatağımdan fırlarken

Hızlıca kıyafetlerimi giyinirken

Evden çıkmadan defalarca aynaya bakarken

Bakkal ağabeyin selamını geçiştirirken

Kapı önünde soğuktan titrerken

Günler kısalmadan, beklemekten yılmadan

Bugün günlerden sensin

Sakince hazırlanmaya koyulurken

İnce eleyip sık dokuyorken

Yürüyüşüme bir olgunluk katıyorken

“Nasıl” sorusuyla cebelleşirken

Kapı eşiğindeki bankta oturuyorken

Yanına oturanlardan uzaklaştırmaya çalışıyorken

İşte tam zamanı, diye atılıyorken

Çok zamanının olduğunu düşünüyorken

Uzun yaşamadan, yaşamdan bıkmadan

Bugün günlerden sensin

Aklın bir karış havadayken

Sürekli dalgınlık halindeyken

Birinin selamını duymuyorken

Sessiz sedasız otobüsü bekliyorken

Gözlerini insanlardan kaçırıyorken

Sorulara sadece kafayla cevap veriyorken

Umut dolmadan, çiçek solmadan

Bugün günlerden sensin

Boş kağıtlara şekiller çiziyorken

Birileri yanaştığında sayfayı saklarken

Sürekli ikazları dinliyorken

Davetleri geri çeviriyorken

Farklı şeylerle ilgileniyorken

Yere bakıyorken, taşları inceliyorken

Farkında olmadan, umurunda olmayan

Bugün günlerden sensin,

Sola döndüğümde yüzümden süzülen

Sağa döndüğümde içtenlikle gülen

Yataktan kalkma vaktini geciktiren

Bahaneyle dışarı çıkmak istemeyen

Ümitsiz, “şöyle yaparım,” cümleleri sarf eden

Pijamalarını çıkarmadan dolaşabilen

Bakkala “iyi, iyi” deyip kaçıveren

Kendinden kaçmadan, kabul olan.

Bugün günlerden sensin

Yataktan kalkmadan uzunca düşünen

Banyoya girip gözyaşı döken

Birilerinin selamını duymazdan gelen

Adımlarının hızını gitgide düşüren

Kapı önünde midesine bir şeyler indiren

Kalabalıktan kaçıp inzivaya çekilen

Artık kendi içinde bitiren

Gelen telefonları meşgule çeviren

Evden(yataktan) çıkıp, eve(yatağa)giren

Her şeyin kötü olduğunu düşünen

Hayattan umudunu kesen

Daha nice şeyler düşünen

Vakit dolmadan, kendini tabuta koyan

Bugün günlerden sensin

Tekdüzelik gittikçe yaklaşmışken

Aynada kendinle konuşurken

Hayal dünyasında kendini kaybederken

Uzun zaman sonra takvime bakmışken

“Bugün yine sen misin?”

Benim en ümitli ümitsizliğim

Yine aynı gün ve sen görünmektesin

Tıpkı önceki günde

                Önceki haftada

                Önceki ayda

                Önceki senede de

Gözyaşlarım mürekkebe karışıyorken…