TÜM KENDİLİKLERİM

Çiçek açar mı

Verir mi meyve

Diyedurysunlar diye düşünüverdim

                                                Kendi içimde

Tüm kendiliklerimin mümessili ben değil miyim

Yaşama alıştırıldığım insanların arasında

Hayat budur diye öğretilen tebeşir uçlarında

Hiçbir şey bilmeden itien hayatın kucağına.

Belki de dikilen ufak bir fidan

Gelecekte yok edilecek bir ormanda.

Kim gelip yiyecek meyvelerimi

Sen mi?

Yetişecek çekirdeklerimden yeni umutlar

Siz mi?

Bütün sözleri biriktirdiğim düşünce ufuğunda.

Sadece acı yedierceğim ben tadanlara,

Sadece acı.

Ağızları buruşacak.

Bu nebiçim diyecekler,

Daha önce hiç yediklerimiz gibi

Değil!

Diyerek beni suçlu görecekler.

En kolayı,

Tüm mesuliyeti benim üerime yıkmak değil mi ki?

Yetiştirildiğim alan

Soluduğum duman

Ne zaman göz önünde bulunduruldu ki.

Elde kalan sadece ölüm olunca

Konuşulur ölüm

Elde kalan sadece acı olunca

Hatırlanır acı.

Aynı yolları yürüdüğümüz milyonlarca insanın

Her gün yaşadıkları

Ancak bizim yolumuza düşünce anımsanır

Birkaç günlüğüne

Belki daha kısa

Veya daha uzun haliyle

Hatırlanır gündelik yaşamın hali.

Gündelik yaşamın getirdikleri

Bir bedeli mi

Herhangi bir istek mi

Sonu umutsuzluğa varabilecek

Herhangi bir endişe mi?

Ne peki?

Sadece anımsanan bir vakitçik mi?

Hayatımıla kıyasladığım yok

Hayat da kimin hayatına göre

Gözlerini açmadan giden bir bebekse

Onun mu acısı olayım.

Acı, ancak gelindiğinde yanan

Tek başına kesilmemek için direndiğim bahçeden

Acılar saçılar olsam istemeden

Sadece ziyaret edenlere verdiğim meyveden

Anımsanırsa acı

Ben bütün kötülüklerin baş tacıyım

Beni buraya dikenleri düşünmeden

2.11.2014